Συναντήσαμε τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο και συζητήσαμε μαζί του για τη ζωή και τα πιστεύω του.
Το χαμόγελό του ήταν η πρώτη από τις ευχάριστες αντιφάσεις που παρουσιάζει η εικόνα του.
Κι αυτό γιατί το μόνο που μπορεί να κινεί ο συνομιλητής μας είναι το στόμα του, καθώς μια ασθένεια τον καθήλωσε σε αμαξίδιο από τη βρεφική του σχεδόν ηλικία.
Ακούγοντάς τον, δυσκολεύεται κάποιος να πιστέψει ότι υπάρχουν στη γη άνθρωποι που έχουν βαρύτερα φορτία από του Ιώβ.
Το ακόμη πιο θαυμαστό είναι ότι όταν τελειώσαμε τη μακρά συζήτηση με τον Στέλιο, αναγνωρίσαμε τον εγωκεντρισμό των ανθρώπων που ο Θεός δεν μας στέρησε από τίποτα.
Δεν υπήρξε τίποτα στη ζωή μας παρόμοιο με τη μοίρα του Ιώβ κι όμως δυσκολευόμαστε να τα έχουμε καλά με τη χαρά.
Ο Στέλιος με δυνατή σκέψη, βαθιά γνώση της ανθρώπινης κατάστασης αλλά και θρησκευτική συνείδηση μας φέρνει στο νου τα λόγια του Ορθόδοξου Ρουμάνου στοχαστή Στάινχαρτ “Μας ζητιέται να έχουμε την τραγική και ηρωική ταυτόχρονα αίσθηση της ύπαρξής μας”.
Είμαι ο γιος, ο αδελφός ο στοργικός, ο ονειροπόλος, ο πεισματάρης που θέλω να ορίζω τη ζωή μου όσο γίνεται καλύτερα. Δε θέλω να αφήνω τα πράγματα όπως τα βρίσκω, ειδικά όταν κάτι δε μου ταιριάζει. Είμαι ο ψυχίατρος που εργάζεται ως επιμελητής στη Β΄ Ψυχιατρική Κλινική του Π.Γ.Ν. «ΑΤΤΙΚΟΝ».
Ήσασταν ο πρώτος μαθητής που παρήλασε ως σημαιοφόρος σε μια εποχή που ένας μαθητής με κινητικά προβλήματα δεν είχε το νομικό δικαίωμα να το κάνει. Με αυτή την πράξη ξεκαθάρισε το τοπίο και αυτός ο ρατσιστικός νόμος καταργήθηκε. Στη ζωή σας έχετε υποστεί τον ρατσισμό αυτόν; Μπορείτε να μας τον περιγράψετε;
Δεν υπάρχει μια μαγική «πανάκεια» που μπορεί να εφαρμοστεί για να μπορέσουν ΟΛΟΙ να αντιμετωπίσουν το αρνητικό σχόλιο των άλλων. Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, μοναδική είναι και η φόρμουλα που θα βρει κάποιος ώστε να ακούει αλλά να μην επηρεάζεται από τους άλλους. Αυτή η διαδικασία είναι τόσο μοναδική όσο μοναδική είναι η σχέση που αναπτύσσει ο καθένας με τον Θεό. Όλα οδηγούν στη θέωση, αλλά άλλος γίνεται μοναχός, άλλος κάνει φιλανθρωπίες, άλλος προσεύχεται με πόθο στην καρδιά, άλλος αφιερώνεται στη βοήθεια των συνανθρώπων του. Και υπάρχουν τόσες δυνατότητες γιατί ο καθένας μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά για να ανέλθει και να ξεφύγει από μικρότητες. Τελικά όμως, αυτή η ποθητή ελευθερία έρχεται όταν αρχίσουμε να γνωρίζουμε τον εαυτό μας.
Ποιος ήταν ο ρόλος της οικογένειάς σας στη σωματική αλλά και στην πνευματική καθοδήγησή σας;
Είναι ένας μύθος πως ο χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου, όπως είμαι εγώ στερείται πάντα κάποια αίσθηση. Υπάρχουν πολλές αιτίες που κάποιος/-α μπορεί να κάνει μια τέτοια χρήση για μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα, ασθένειες ή νοσήματα που έχει από τη γέννησή του/της αλλά και διαταραχές που απέκτησε κατά τη διάρκεια της ζωής. Συνήθως λοιπόν δεν επηρεάζεται κάποια αίσθηση, όπως συμβαίνει σε εμένα. Αυτό όμως που έχει διαταραχθεί σε εμένα είναι η κινητικότητα λόγω της ασθένειας που έχω και λέγεται Νωτιαία Μυϊκή Ατροφία. Από εκεί και πέρα, λόγω μειωμένης κινητικότητας σίγουρα κάποιες αισθήσεις μου έχουν οξυνθεί. Αυτό λέγεται φυσική επιλογή και είναι βιολογικός μηχανισμός επιβίωσης. Βέβαια όταν αναφέρομαι στις αισθήσεις, δεν το περιορίζω μόνο στις 5 φυσικές μας αισθήσεις αλλά και στην ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι και το πώς αισθάνεται πραγματικά ο άλλος. Και αυτό λέγεται ενσυναίσθηση.
Γενικά δεν είμαι άνθρωπος που εμπνέομαι από άλλους ανθρώπους. Όχι γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάποιος καλύτερος από εμένα -φυσικά υπάρχει και μάλιστα πολλοί- απλά πιστεύω πως η διαδικασία που ακολούθησε κάποιος και έγινε πρότυπο για πολλούς, είναι απολύτως μοναδική και σίγουρα δεν αντιγράφεται. Ποτέ δε θα γίνω Stephen Hawking αφού είχε διαφορετική προσωπικότητα, υψηλότερο IQ, διαφορετικές ευκαιρίες, ζούσε σε διαφορετικό πλαίσιο. Έτσι λοιπόν ένα άθροισμα μεταβλητών υπήρξαν στη ζωή του, τις συγκέντρωσε και έφτασε στην κορυφή. Το θαυμάζω αλλά εμπνέομαι από τη δική μου ζωή. Εκτός της οικογενείας μου που επιτέλεσε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, ένας άνθρωπος που με επηρέασε πολύ θετικά ήταν, και είναι, η καθηγήτρια μαθηματικών του Γυμνασίου μου, η Ιωάννα Μακρή. Αυτή από τότε που ήμουν στη σχολική της αίθουσα, πίστεψε σε εμένα και αποφάσισε να με υποστηρίξει και να κάνω αυτό που δικαιούμουν… Να γίνω σημαιοφόρος στο σχολείο μου. Από τότε έως και σήμερα είμαστε πολύ κοντά και πάντα με συμβουλεύει και με υποστηρίζει στα βήματά μου.
Εργάζομαι περίπου ένα χρόνο στο Π.Γ.Ν. «ΑΤΤΙΚΟΝ», στο Χαϊδάρι, ως Επιμελητής – Ψυχίατρος. Η ψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου είναι αυτή που έκανα ειδικότητα και αποφάσισα να συνεχίσω εκεί ως ειδικευμένος αφού αυτόν το χώρο τον αγαπώ, παρ’ όλο που η απόσταση από το σπίτι μου είναι γύρω στα 60 χλμ. Μια απόσταση που με μεταφέρει ο πατέρας μου καθημερινά περιμένοντας μέσα στο αυτοκίνητο να τελειώσω την εργασία μου και να επιστρέψουμε σπίτι. Είναι κουραστικό κάτι τέτοιο για εκείνον αλλά ξέρει πως αυτό που κάνω γίνεται με αγάπη. Με σεβασμό για καθένα/καθεμιά που έρχεται και εμπιστεύεται την υγεία του/της στα χέρια μου. Αυτό που προσπαθώ είναι να βρούμε μαζί το θεραπευτικό πλάνο και να δούμε μαζί το σύνολο των επιλογών, βρίσκοντας εκείνη που ταιριάζει καλύτερα στον άνθρωπο που βρίσκεται στο γραφείο μου. Έχει μεγάλη αξία όταν ακούς από το στόμα του εκάστοτε θεραπευόμενού σου ένα εκ βαθέων «ευχαριστώ» ή όταν φεύγουν από το γραφείο σου με λιγότερα φάρμακα και η υγεία τους είναι πολύ καλύτερη από την πρώτη φορά που πέρασαν το κατώφλι της εργασίας σου.
Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τη ζωή ως έναν ανηφορικό δρόμο. Και αυτό πιστεύω πως συμβαίνει γιατί έχουμε κατακλυστεί – βομβαρδιστεί από εξιδανικευμένες εικόνες και καταστάσεις ζωής που μας παραμυθιάζουν πως η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από αυτό που ζούμε. Δυστυχώς τα μελανά σημεία του ανθρώπου ως ύπαρξη και κυρίως η προσπάθειά του να επιβληθεί στον άλλο είναι η αιτία του πόνου. Το τι αντίκτυπο έχει ο πόνος στη ζωή ενός ατόμου αποτελεί αντικείμενο μιας άλλης συνέντευξης. Και όταν λέμε «πόνος» αναφερόμαστε και στο σωματικό και στον ψυχικό και επηρεάζει και τα παιδιά κυρίως με αρνητικές συνέπειες.
Δεν ξέρω αν μπορεί το κακό να επιδράσει επί του καλού και μάλιστα θεωρώ ότι η ζωή δεν είναι άσπρο μαύρο. Ο καθένας μας έχει και λίγο Θεό μέσα του αρκεί να αφεθεί για να Τον ακούσει. Η πρόνοια του Θεού μάς δείχνει το δρόμο. Έχουμε την ελεύθερη βούληση να τον επιλέξουμε.
